Wezerij Tielt 1479-1794

Een wees is een minderjarig persoon die één of beide ouders verloren heeft. In onze streken werd men meerderjarig op de leeftijd van 25 jaar. Na het overlijden van één van de ouders moest de langstlevende (houder of houderigge) binnen de 14 dagen à 6 weken, (naargelang de streek waar men woonde), de weeskamer of de bevoegde schepenen (in Tielt was er schepenvoogdij) verzoeken een voogd aan te stellen en hen een inventaris (staat van goed) te bezorgen van alle bezittingen die deze wezen toekwamen.
Naast de parochieregisters vormen wezerijdocumenten een zeer rijke bron van informatie voor de genealoog. Parochieregisters nemen over het algemeen een aanvang begin 17e eeuw (voor Tielt is dit 1612). Wezenregisters gaan veel verder terug in de tijd. Rond de 13e eeuw ontstond in onze gewesten de schepenvoogdij. Op folio 1 van het oudste bewaarde Tieltse register is te lezen dat dit vernieuwd is in 1479. Op dezelfde folio staat de volgende opmerking: In den saerterbouck van den disch op folio 17 wordt er gesproken van een ouder register van weesen de anno 1431.
Dit werk bevat een overzicht van de Tieltse wezerijdocumenten vanaf 1479 tot 1796 die momenteel bewaard worden in het Rijksarchief te Brugge. Dit omvat naast staten van goed ook voogdijrekeningen, verzoekscriften, huwelijkscontracten enz. Van alle akten worden de voornaamste genealogische gegevens: ouders, kinderen en voogden, vergezeld van de datum van de akte en een verwijzing naar de vindplaats in het rijksarchief te Brugge gepresenteerd in tabelvorm.
Om het zoeken naar voorouders snel te laten verlopen is de de tabel alfabetisch gerangschikt op de eerste kolom waarin de namen van ouders (zowel mannen als vrouwen) geintegreerd zijn. Dit maakt dat voor een gegeven familienaam de vindplaats van alle akten ervan over de gehele periode 1479-1796 ogenblikkelijk te zien is.